Kukuczka & Co


Każdy szanujący się zna jeden z dwóch zabawnych tekstów z Jerzym Kukuczką w roli głównej. Z innych względów znam te teksty i ja, jednak niedawno obiecałem sobie, że więcej nie będę ich rozpowszechniał. Stało się tak przez szacunek, jakiego nabrałem dla JK po przeczytaniu jego książki "Mój pionowy świat".


Dziełem życia Kukuczki było zdobycie 14 ośmiotysięczników. Dokonał tego jako drugi człowiek na świecie - po Messnerze. Na większość z tych gór wszedł nowymi, trudniejszymi drogami. Żeby w pełni docenić wielkość tego sukcesu trzeba pamiętać o przepaści finansowej, w jakości sprzętu i dostępie do jakości produktów żywnościowych, jaka była w latach ’80 między PRL a krajami Zachodu. Opowieść o Kukuczce i jego niezwykłych dokonaniach jest tylko częścią historii himalaizmu napisaną przez Polaków. W latach 50. XX wieku, gdy ludzie po raz pierwszy zaczęli wchodzić na najwyższe góry Himalajów i Karakorum było jeszcze za wcześnie, żeby ze styranego kraju na Wisłą przyjechała wspinaczkowa ekspedycja. 30 lat później sprawy miały się już inaczej. 17 lutego 1981 członkowie wyprawy pod kierownictwem Andrzeja Zawady – Kazimierza Górskiego polskiego alpinizmu - jako pierwsi ludzie w historii weszli na Mount Everest zimą. Wcześniej uważano, że taki wyczyn jest możliwy - Sir Edmund Hillary tak uważał, ale on chodził po górach w innych czasach.
Na kolejne sukcesy Polacy nie kazali długo czekać. Efekt jest następujący: na świecie jest 14 szczytów 8000+, tylko dwóch z nich w ogóle nie zdobyto zimą (K2 i Broad Peak), a z pozostałych 12 na 10 jako pierwsi weszli Polacy. Zatem jest to efekt piorunujący. Rzeczywisty powód do dumy z rzeczywistych osiągnięć rzeczywistych Polaków (nie jak Copernicus, Chopin, Curie). Za część tych osiągnięć odpowiedzialny być Jerzy Kukuczka, którego książkę polecam młodzieży w każdym wieku.
Osobom, które preferują obraz migający zalecam ośmioodcinkowy serial dokumentalny „Himalaiści” autorstwa Discovery Channel. Przybliża sylwetki innych wielkich postaci gór: Kurtyki, Rutkiewicz, Wielickiego, Cichego, Pustelnika. Dziś uważam, że wstyd nie znać, a i przyjemność się o nich czegoś dowiedzieć.
Na koniec alpejskie powiedzonko: nie sztuka być dobrym himalaistą. Sztuka być starym himalaistą.

Popularne posty z tego bloga

Brasilia - miasto Utopia?

Obraz
Zwykle piszę tutaj o prawdzie ekranu. Dziś nieco pochylę się nad prawdą czasu. Innego czasu i innego miejsca, bo w rozważaniach przeniesiemy na inny kontynent – do Brazylii. Państwo to, obecnie na wznoszącej, miało już w swojej historii momenty wielkich zrywów. W jednym z takich zrywów, za kadencji Juscelino Kubitschka postanowiono wybudować nową stolicę – Brasilię. Usytułowana w szczerym polu miała zachęcać do osiedlania się w interiorze i złamać w ten sposób dominację wybrzeży, gdzie kwitły takie kwiaty jak Sao Paulo i Rio. Czasy to były niezwykłe, przedsięwzięcie było niezwykłe, zatem i efekty miały być niepowtarzalne. Zadanie urbanistyczne przydzielono Oskarowi Niemeyerowi, którego dzielne wspierał Lucio Costa.  Obaj nowatorzy zaproponowali budowę miasta na planie samolotu. Na jego skrzydłach mieszkać mieli ludzie, a w kokpicie usadowiono budynki rządowe. Jak postanowili taki zrobili, i działając zgodnie ze znaną zasadą „mówisz – masz” w 3 lata powstało nowe miasto. W 1960
Czytaj więcej

Amerykańscy komicy

Obraz
Dzisiaj będzie tekst na poważnie – kilka słów o amerykańskich komikach. Chciałem przedstawić szerszej publiczności, czyli jak wiadomo obu moim czytelnikom, gatunek stand-up comedy. Sam odkryłem go dwa lata temu, poniekąd przypadkowo i może nawet wbrew sobie. Wbrew, ponieważ wcześniej kojarzyłem takie występy solistów mikrofonu barowego z prostacką rozrywką ze spelun w amerykańskich filmach. Wtedy zaskoczył mnie występ niejakiego Louisa CK, na którego trafiłem jako pierwszego i którego dzisiaj uważam za najlepszego w tym fachu. Od niego też zacznę krótką prezentację rekomendowanych nazwisk i krótki przegląd tego, czego można się po nich spodziewać.  Louis CK – gość około czterdziestki, którego występy dotyczą problemów, jakie facet w tym wieku i z jego aparycją napotyka. Główna cecha Louisa to szczerość, z jaką opowiada o swoim życiu. Nie boi się trudnych tematów i nie chodzi tu o to, że nie boi się przeklinać, ale że otwarcie przyznaje się, np. jak bardzo irytuje go zajm
Czytaj więcej

Obywatel Havel

Obraz
Mówisz "Czechy", myślisz "Czechy".  Najbardziej bezpretensjonalny kraj świata. Kolejne tego potwierdzenia w filmie  Obywatel Havel Mamy możliwość obserwowania Vaclava Havla w wypełnianiu prezydenckich obowiązków. Rola to dla niego ciężka. Nie ma chęci ścierać się z premierem, który - jak opowiadał Havel - zepsuł mu środy - bo na ten dzień ustalił cotygodniowe spotkania, na których obaj omawiali wydarzenia w państwie. - No zepsuł mi środy. Na samą myśl już się denerwuję.  Każde jego oficjalne spotkanie zaczyna się niezgrabnie. Havel nie czuję się dobrze w roli oficjela, a jego rozmówców onieśmiela obecność głowy państwa. Potrzeba kilku chwil, żeby niezręczność została przełamana, Havel odzyskuje swobodę. Bez znaczenia czy to spotkanie z Rolling Stonesami, Billem Clintonem czy ordynatorem szpitala. 
Czytaj więcej