Życie to jest to

         Z tytułową sentencją „Życie to jest to” można się zgadzać lub nie, ale obojętnie tego filmu obejrzeć nie można. Opowiada poruszająca historię faceta, który nie może się poruszyć. Roberto, w wyniku wypadku na budowie jest unieruchomiony przez pręt, który wbił mu się w głowę. Tak szczęśliwie, że nie wyrządził żadnych szkód w mózgu, ale tak pechowo, że każda próba jego wyjęcia może skończyć się tragicznie. Wokoło zaczynają gromadzić się ludzie, z których każdy ma do załatwienia na miejscu jakiś interes, nie zawsze jednak zgodny z interesem Roberto. 

          Film jest skondensowanym opisem życia Roberto. Życia, na które wpływa szkoła, praca, dziewczyna, rodzina. Monotonia, schemat, bezwola. Jest jednak w tym życiu marginesik, na którym jest miejsce dla marzeń, dążeń i gdzie tli się nadzieja na zmianę na lepsze. W pewnym momencie okazuje się jednak, że wszystkie wysiłki zdają się na nic, takie życie prowadzi donikąd, a za zakrętem nie czeka upragnione szczęście. Można próbować to zmieniać, ale okazuje się, ze każda próba zmiany może być tragiczna w skutkach. Tak jak pręt wbity w głowę Robert - trzyma go przy życiu, ale próba zmiany położenia skończy się fatalnie. Można zadać pytanie, czy taka charakterystyka nie dotyczy szerszej grupy osób, które w pewnym momencie diagnozują swoje tragiczne położenie. Człowiek zostaje sam, jak Roberto, otoczony przez rodzinę, lekarzy, dziennikarzy, ochroniarzy... 

          W tym tragicznym położeniu Roberto upatruje jednak wybawienia. Doprowadzony do ostateczności, nie ma już nic do stracenia i widzi wreszcie szanse na odmianę swego losu. Nadzieję pokłada w sławie. To płatny wywiad dla telewizji może przynieść pieniądze, jakich przez lata nie udało się zarobić. Nie pierwszy to już przypadek filmu, gdzie dopiero doprowadzony do ostateczności bohater porywa się na próbę odmiany swojego życia - jak choćby Michael Douglas w Upadku. Tempo w Życie to jest to jest wysokie, emocje intensywne, ale na pomoc widzowi w strawieniu takiej dawki nieprzyjemnych refleksji o świecie przychodzi reżyser – wplótł w opowieść odpowiednią dawkę humoru, która pomaga zładzić niepokojące przemyślenia. Czyli krótko mówiąc - ci którzy za wiele nie zrozumieją, to przynajmniej się pośmieją. 



Życie to jest to. La chispa de la Vida. reż. Alex de la Iglesia, Hiszpania 2011 

Popularne posty z tego bloga

Brasilia - miasto Utopia?

Obraz
Zwykle piszę tutaj o prawdzie ekranu. Dziś nieco pochylę się nad prawdą czasu. Innego czasu i innego miejsca, bo w rozważaniach przeniesiemy na inny kontynent – do Brazylii. Państwo to, obecnie na wznoszącej, miało już w swojej historii momenty wielkich zrywów. W jednym z takich zrywów, za kadencji Juscelino Kubitschka postanowiono wybudować nową stolicę – Brasilię. Usytułowana w szczerym polu miała zachęcać do osiedlania się w interiorze i złamać w ten sposób dominację wybrzeży, gdzie kwitły takie kwiaty jak Sao Paulo i Rio. Czasy to były niezwykłe, przedsięwzięcie było niezwykłe, zatem i efekty miały być niepowtarzalne. Zadanie urbanistyczne przydzielono Oskarowi Niemeyerowi, którego dzielne wspierał Lucio Costa.  Obaj nowatorzy zaproponowali budowę miasta na planie samolotu. Na jego skrzydłach mieszkać mieli ludzie, a w kokpicie usadowiono budynki rządowe. Jak postanowili taki zrobili, i działając zgodnie ze znaną zasadą „mówisz – masz” w 3 lata powstało nowe miasto. W 1960
Czytaj więcej

Amerykańscy komicy

Obraz
Dzisiaj będzie tekst na poważnie – kilka słów o amerykańskich komikach. Chciałem przedstawić szerszej publiczności, czyli jak wiadomo obu moim czytelnikom, gatunek stand-up comedy. Sam odkryłem go dwa lata temu, poniekąd przypadkowo i może nawet wbrew sobie. Wbrew, ponieważ wcześniej kojarzyłem takie występy solistów mikrofonu barowego z prostacką rozrywką ze spelun w amerykańskich filmach. Wtedy zaskoczył mnie występ niejakiego Louisa CK, na którego trafiłem jako pierwszego i którego dzisiaj uważam za najlepszego w tym fachu. Od niego też zacznę krótką prezentację rekomendowanych nazwisk i krótki przegląd tego, czego można się po nich spodziewać.  Louis CK – gość około czterdziestki, którego występy dotyczą problemów, jakie facet w tym wieku i z jego aparycją napotyka. Główna cecha Louisa to szczerość, z jaką opowiada o swoim życiu. Nie boi się trudnych tematów i nie chodzi tu o to, że nie boi się przeklinać, ale że otwarcie przyznaje się, np. jak bardzo irytuje go zajm
Czytaj więcej

Obywatel Havel

Obraz
Mówisz "Czechy", myślisz "Czechy".  Najbardziej bezpretensjonalny kraj świata. Kolejne tego potwierdzenia w filmie  Obywatel Havel Mamy możliwość obserwowania Vaclava Havla w wypełnianiu prezydenckich obowiązków. Rola to dla niego ciężka. Nie ma chęci ścierać się z premierem, który - jak opowiadał Havel - zepsuł mu środy - bo na ten dzień ustalił cotygodniowe spotkania, na których obaj omawiali wydarzenia w państwie. - No zepsuł mi środy. Na samą myśl już się denerwuję.  Każde jego oficjalne spotkanie zaczyna się niezgrabnie. Havel nie czuję się dobrze w roli oficjela, a jego rozmówców onieśmiela obecność głowy państwa. Potrzeba kilku chwil, żeby niezręczność została przełamana, Havel odzyskuje swobodę. Bez znaczenia czy to spotkanie z Rolling Stonesami, Billem Clintonem czy ordynatorem szpitala. 
Czytaj więcej